|
Ĉi tiu dokumento ricevas la nomon de la urbo, en Finnlando, kie oni debatis, okaze de la 36a Internacia Junulara Kongreso (1980 07 25 / 08 01), la temon "Esperanto en la 80aj jaroj: celoj kaj metodoj".
Ĝi ankoraŭ ne esprimas la oficialan opinion de TEJO kiel organizo, sed nur de tiuj, individuoj kaj grupoj, kiuj subskribis aŭ subskribos ĝin.
La originalo de la Manifesto troviĝas ĉe FEJO (Finnlanda Esperantista Junulara Organizo), kiu akceptas eventualajn aliĝojn en skriba formo ĝis 1980 12 31.
[FEJO, ĉe s-ro B.Holmberg, Arentikuja 1 B 253, SF-00410 Helsinki 41, Finnlando.]
La subskribintoj konstatis kontraŭdiron en la sinteno de la esperantistaro, kvazaŭ konflikton inter idea superegoo kaj egoo: nia superegoo igas nin prediki al la aliaj homoj pri kelkaj mitoj - la dua lingvo por ĉiu / la angla lingvo estas nia malamiko / Unuiĝintaj Nacioj devas adopti Esperanton, ktp - kaj laŭdegi la lingvon eĉ neobjektive okaze de intervjuo; samtempe, inter ni, ni ĝuas kaj aplikas Esperanton laŭ tio kio ĝi efektive estas, sendepende de la pracelaj sloganoj. Tio ja estas krizo de identeco, kaj ni sentas la neceson motivi nian esperantistecon per io pli kohera.
Ni kredas ke:
a) la oficialigo de Esperanto estas nek verŝajna nek esenca dum la 80aj jaroj - oni havu alternativajn celojn;
b) la faligo de la angla lingvo estas nek tasko nek zorgo de la esperantistoj: finfine la angla rolas nur kiel helplingvo, analoge al la franca siatempe (eĉ malpli grave ol iam la franca mem); Zamenhof neniam proponis al la E-movado kiel celon kontraŭstari la francan, ĉar por Esperanto li antaŭvidis pli valoran alternativan rolon.
Ni celas disvastigi Esperanton por pli kaj pli, iom post iom realigi ĝiajn pozitivajn valorojn:
a) propedeŭtiko por lingvoinstruado;
b) kontaktoj inter ordinaraj homoj;
c) kontaktoj sendiskriminaciaj;
ĉ) novtipa internacia kulturo.
Lige kun la lasta valoro, ni emfazas ke la serĉado de propra identeco igis nin koncepti esperantistecon kvazaŭ la aparteno al mem elektita diaspora lingva minoritato. La kresko de niaj fortoj kaj la aliĝo de novaj homoj estas nepre kondiĉitaj de la konsciiĝo pri tiuj ĉi valoroj.
La kongresoj kiel vojo al kresko[editar]Internaciaj kongresoj kaj renkontiĝoj estas esencaj por la asimiliĝo de homoj al nia lingva komunumo: necesas unuflanke kongresi pli ofte inter ni, kaj rezervi la kunsidadon de gvidorganoj al apartaj funkciulaj kunvenoj, laŭ la modelo de la TEJO-seminario en Strasburgo (junio 1980), kaj aliflanke necesas fortigi la uzon de E-o kiel laborlingvo en fakaj konferencoj internaciaj, laŭ la modelo de la Freinet-instruistoj.
Ni kredas ke la unua jarcento de Esperanto[editar]pruvis la taŭgecon de la lingvo por esprimi ĉion; meze de la 80aj jaroj, komence de la dua jarcento, ni devos ekmontri al la mondo ke ni kapablas ankaŭ diri ion - ion kulture originalan kaj internacie valoran.
|
Este documento recibe el nombre de la ciudad, en Finlandia, donde se debatió; esto ocurrió durante el 36º kongreso Internacional Juvenil [25 jul - 01 ago 1980]. Y el tema fue "Esperanto en los años 80: metas y métodos"
El Manifiesto de Raumo no expresa la opinión oficial de TEJO como organización, aunque exprese la opinión de aquellos individuos y grupos que se suscribieron o suscribirán.
El documento original del Manifiesto se encuentra en FEJO (Finnlanda Esperantista Junulara Organizo), que acepta eventuales adhesiones por escrito hasta el 31 de Diciembre de 1980.
[FEJO, ĉe s-ro B.Holmberg, Arentikuja 1 B 253, SF-00410 Helsinki 41, Finnlando.]
1 Una crisis
de identidad
Los firmantes notaron una contradicción en la actitud de la comunidad esperantista, como si se tratara de un conflicto entre el superyó ideológico y el ego: nuestro superyó nos hace predicar a otras personas sobre algunos mitos: el segundo idioma para todos / el idioma inglés es nuestro enemigo / UNO debe adoptar esperanto, etc. - y elogiar el idioma incluso sin objetividad con motivo de una entrevista; al mismo tiempo, entre nosotros, disfrutamos y aplicamos el esperanto por lo que realmente es, independientemente de los eslóganes previos al objetivo. Esta sí que es una crisis de identidad, y sentimos la necesidad de motivar nuestro esperantismo con algo más coherente.
2. Críticas a los objetivos preliminares
Creemos que:
a) la oficialización del Esperanto no es probable ni imprescindible durante los años 80 - se deben buscar objetivos alternativos;
b) el abandono del idioma inglés no es tarea ni preocupación de los esperantistas: al final, el inglés solo juega un papel como lengua auxiliar, análoga al francés en ese momento (incluso menos importante que el propio francés); Zamenhof nunca propuso al movimiento esperantista como objetivo para oponerse al francés, porque imaginó un papel alternativo más valioso para el esperanto.
3. Nuestros objetivos
Nuestro objetivo es difundir cada vez más el Esperanto, para realizar poco a poco sus valores positivos:
a) propedéutica para la enseñanza del idioma;
b) contactos entre personas comunes;
c) contactos no discriminatorios;
c) un nuevo tipo de cultura internacional.
En relación con el último valor, destacamos que la búsqueda de nuestra propia identidad nos ha llevado a concebir el esperantismo como perteneciente a una minoría lingüística diaspórica autoseleccionada. El crecimiento de nuestras fuerzas y la incorporación de nuevas personas están necesariamente condicionados por la conciencia de estos valores.
4. Los congresos como vía de crecimiento
Los congresos y encuentros internacionales son fundamentales para la asimilación de las personas a nuestra comunidad lingüística: por un lado, es necesario celebrar congresos más a menudo entre nosotros, y reservar las reuniones de los órganos de gobierno por separado. reuniones de funcionarios, según el modelo del seminario TEJO de Estrasburgo (junio de 1980), y por otro lado es necesario potenciar el uso de la Eo como lengua de trabajo en congresos internacionales especializados, según el modelo de los profesores Freinet .
5. Creemos que el primer siglo de Esperanto demostró la idoneidad de la lengua para expresarlo todo; a mediados de los años 80, a principios del siglo II, tendremos que mostrarle al mundo que también somos capaces de decir algo, algo culturalmente original e internacionalmente valioso".
|
